Een mooi woord: Kindbehartiger: de belangenbehartiger én vertolker van de stem van het kind bij scheidingen.
Marieke Lips van Kindbehartiger heeft dat woord bedacht, de rol ontwikkeld en is aan de weg aan het timmeren om de Kindbehartiger als volwaardige speler op te nemen, ook aan de voorkant van het juridisch speelveld.
Ik werk samen met of verwijs door naar Kindbehartigers bij de hulp aan kind en ouders bij scheidingen.
In veel gevallen, bijvoorbeeld bij de hulp aan kinderen die met vragen zitten of boos of verdrietig zijn kan ik als kindercoach hulp bieden. Ook als het gaat om de stem van het kind te laten horen bij het opstellen van een ouderschapsplan. Bij ingewikkelder zaken, als een kind bijvoorbeeld door de rechter gehoord gaat worden, of als ouders in een groot conflict terecht zijn gekomen of als er ouderverstoting dreigt, verwijs ik door naar een Kindbehartiger.
Wat kan ik doen voor kinderen in een scheidingssituatie?
Een casus uit mijn praktijk:
Twee jongens (7 en 9 jaar) werden door hun vader aangemeld voor hulp. De ouders waren niet getrouwd en hadden besloten uit elkaar te gaan. Dit ging met nogal wat problemen gepaard, dus daarom hebben beide ouders besloten om hulp te vragen aan mij als kindercoach om van de kinderen te horen wat hun wensen ten aanzien van een ouderschapsplan zijn.
Ze wilden graag dat hun kinderen aan een onafhankelijke derde hun wensen en behoeftes konden uiten, zonder daarbij (onbewust) door de ouders beïnvloed te worden.
Ook wilden ze dat ik met hun kinderen de zorgen, het verdriet en de boosheid en andere gevoelens omtrent de scheiding besprak of bespreekbaar zou maken.
Allereerst sprak ik met beide ouders. In dit geval hadden ouders gevraagd om een apart gesprek.
Zo konden beiden hun verhaal kwijt. Ik ben ingegaan op het verdriet en het verlies dat onder de situatie lag. In die gesprekken kwamen we tot de hulpvraag: de kinderen leren omgaan met de scheiding, hun gevoelens en vragen hieromtrent delen met mij en samen nagaan wat het beste voor hen is: hoe we samen met de ouders tot een goed ouderschapsplan kunnen komen.
Toen dat voor beide ouders duidelijk was (omdat ik aparte gesprekken voerde, heb ik schriftelijk de hulpvraag teruggekoppeld) heb ik een intake gedaan met met vader en zonen (ouders hadden aangegeven dat ze dat zo wilden) waarin de hulpvraag centraal stond en ging ik na of hun kinderen die hulpvraag begrepen en dezelfde hulpvraag hadden. Dat was in dit geval zo.
Ik ben toen met de kinderen gaan werken. In dit geval met de kinderen samen, maar als dat nodig is, werk ik met ze apart. We zijn het verhaal van de scheiding gaan tekenen en opschrijven. De kinderen konden met hun vragen bij mij terecht, ik ben ingegaan op de loyaliteit tegenover beide ouders en heb psycho-educatie gegeven: volwassenen zijn er om hun eigen conflicten op te lossen, als kind hoef je daarvoor geen zorg te dragen. Je mag van beide ouders evenveel houden, maar je mag ook boos en verdrietig zijn.
We hebben hun wensen en verlangens op een rijtje gezet: zij wilden bijvoorbeeld graag dat hun vader mee zou blijven gaan naar sport en dat hun moeder zou blijven helpen op school en dat ze één keer in de maand bij grootouders van moeders kant mochten logeren. Ook wilden ze niet met schoolspullen en kleren heen en weer sjouwen. Daar moesten hun ouders zorg voor dragen.
Dit en een heleboel andere dingen hebben we zorgvuldig genoteerd en heb ik later aan beide ouders (de kinderen hadden aangegeven dat ze niet bij dat gesprek wilden zijn) voorgelegd en met hen besproken. De ouders waren gelukkig in staat om samen te komen.
Het werd een fijn gesprek en ik had er veel vertrouwen in dat het hen zou lukken om hun kinderen veilig en gezond te laten opgroeien.
De laatste sessie met de kinderen heb ik benut om samen een taart te bakken als afsluiting van de coaching. Die taart gingen ze met z’n vieren lekker opeten.
