Elk jaar weer een overweging voor ouders: wat geef ik mijn kinderen voor Sinterklaas of Kerstmis?
Je wilt natuurlijk blije gezichten en gelukkige kinderen die uren en dagen tevreden spelen met hun cadeaus en later dankbaar terug kijken op hun gelukkige jeugd waarin al hun wensen werden vervuld.
Maar moét je dat doen? Mag je ook wensen niet vervullen? Of word je dat later verweten door je kinderen?
Ik vroeg laatst mijn kinderen van 19, 21 en 25 naar hun gelukkige jeugdherinneringen en kreeg als antwoord: hutten en zandkastelen bouwen, naar een kinderkamp en nieuwe kinderen leren kennen, knutselen na schooltijd met mama, in groep 8 elke dag lunchen met je vriendengroep bij steeds een andere ouder. Allemaal immateriële dingen die al generaties lang voor goede herinneringen zorgen.
Ook vroeg ik aan mijn zoon hoe hij terugdacht aan de – dacht ik – traumatische ervaring toen hij geen vechtspelletje kreeg voor zijn zelf bij elkaar gespaarde Playstation. Hij lag in bed te huilen en wilde andere ouders die wel dat spelletje zouden kopen. Net als de ouders van zijn vriendjes. Het was Sinterklaastijd en ik wilde zijn grootste wens die met hoofdletters op zijn verlanglijstje stond, vervullen: Grand Theft Auto. Ik ging naar de winkel en daar werd mij afgeraden om dat spelletje voor een 12-jarige te kopen, het was immers voor 18 jaar en ouder. Ik kocht het niet.
Toen dat zo’n teleurstelling bleek, kreeg ik medelijden met hem en sloot een deal: je leent het spel en laat me het zien. Zo gezegd zo gedaan…maar toen hij het vol vertrouwen opzette, kwamen we net in een scène terecht waarin een oud vrouwtje afgeranseld werd. Dus einde verhaal voor zoonlief.
Hij zegt nu dat hij het waardeert dat wij voet bij stuk hielden en hem het spel niet gaven.
Ik had een soortgelijke “traumatische” ervaring in mijn jeugd: ik mocht van mijn moeder geen Barbie omdat zij een verkeerde indruk van vrouwzijn gaf. Ze “verblijdde” me toen met “Bakken en braden met Barbie”. Alsof dat – een vrouw met schort aan in de keuken – wel een goede indruk geeft! Overigens nooit uit gekookt…
Net als mijn zoon ben ik loyaal aan mijn moeder: ik vind het achteraf juist grappig en getuigen van karakter dat ze mij Barbie heeft onthouden.
Maar toch ben ik niet zó loyaal aan mijn moeder dat ik Barbie niet aan mijn eigen dochter heb gegeven.
Je ziet dus dat kinderen waardering hebben voor het feit dat je standvastig bent, en overtuigingen hebt, en met reden iets niet wil. Dat ze zien dat je verbiedt met liefde en overtuiging.
Neem dat in overweging als je cadeautjes gaat kopen!
Als “toetje” (Barbie noemt het “happy-endings”) een recept van pindakaas-slasaus.
2 eetlepels pindakaas
3 eetlepels mayonaise
½ theelepel suiker
¼ theelepel zout
Roer de pindakaas met de achterkant van een houten lepel tot hij zacht en schuimig is. Doe de andere benodigdheden erbij en roe tot je een mooi glad papje hebt gekregen. Geef de saus bij sla, komkommer of tomatensalade.
